"مهندسی لبخند"| راه حل نوآورانه برای درمان آسیب‌های عصب صورت

به گزارش مجله خبری نگار، این تکنیک جدید جایگزین امیدوارکننده‌ای برای درمان مرسوم اختلالات عصبی، به ویژه آنهایی که بر عصب صورت تأثیر می‌گذارند، ارائه می‌دهد که وظیفه کنترل عضلات صورت و تعامل غیرکلامی مانند لبخند را بر عهده دارد.

تعامل غیرکلامی بخش مهمی از تعامل انسان با دیگران است و لبخند زدن یکی از مهم‌ترین راه‌های برقراری ارتباط با دیگران است. اما آسیب عصب صورت می‌تواند به شدت بر توانایی فرد برای لبخند زدن و واکنش تأثیر بگذارد که می‌تواند منجر به تغییرات شدید در کیفیت زندگی او شود. در چنین مواردی، درمان معمولا نیاز به اتوگرافت دارد که بافتی است که از سایر نواحی بدن بیمار برای ترمیم عصب آسیب دیده گرفته می‌شود. با این حال، بیماران چالش‌های قابل توجهی مانند آسیب به محل اهدا کننده و مشکل در بازگرداندن کامل عملکرد را تجربه می‌کنند.

محققان دانشگاه پیتسبورگ به استفاده از سلول‌های بنیادی پالپ دندان (DPSCs) برای توسعه یک تکنیک جدید برای ترمیم عصب تکیه کرده‌اند. این سلول‌ها با توانایی برتر خود در بازسازی بافت عصبی و ایجاد یک محیط ترمیمی مناسب مشخص می‌شوند. هنگامی که این سلول‌ها در کانال‌های قابل کاشت کاشته می‌شوند، می‌توانند به رشد آکسون‌ها از طریق شکاف‌های بزرگ کمک کنند و امکان بازسازی عصب در مکان‌های آسیب دیده را فراهم کنند.

این تیم توضیح داد که یکی از مهمترین چالش‌ها برای ترمیم عصب، نیاز به هدایت آکسون‌های در حال رشد به سمت بافت مناسب است. در اتوگرافت ها، این راهنمایی کند و گاهی نادرست است، که می‌تواند منجر به رشد ناخواسته عصب در مکان‌های اشتباه شود. بنابراین، محققان ساختار‌های بافت مصنوعی را طراحی کردند که حاوی شیار‌های ریز است که به عنوان دستورالعمل برای آکسون‌های احیا کننده عمل می‌کند.

دکتر فاطمه سید پیکارد، استاد علوم دهان و فک و صورت و مهندسی زیستی و نویسنده اصلی این مطالعه، گفت: "ما به این ایده تکیه کردیم که سلول‌ها می‌دانند چگونه بافت‌ها را به طور طبیعی بازسازی کنند و بافت‌های مهندسی شده توانایی شبیه سازی محیط طبیعی را بهتر از بسیاری از راه حل‌های دیگر مورد استفاده در مهندسی بافت نشان داده‌اند.

محققان این تکنیک را بر روی اعصاب صورت موش‌ها آزمایش کردند، جایی که مجاری عصبی در شکاف‌های بزرگ ایجاد شده در عصب صورت موش‌ها کاشته شد. نتایج ۱۲ هفته پس از پیوند نشان داد که آکسون‌های احیا کننده از طریق این کانال‌ها از نظر عملکرد مشابه آکسون‌های درمان شده با استفاده از اتوگرافت‌های سنتی بودند. علاوه بر این، موش‌های کاشته شده با مجرا بهبود قابل توجهی را در تحرک نشان دادند، مشابه موش‌های تحت درمان با اتوگرافت.

هدف تیم تحقیقاتی مطالعه نقش ماتریکس خارج سلولی (ECM)، یک شبکه بیومولکولی احاطه شده توسط سلول ها، در فرآیند بازسازی عصب عمیق‌تر است. با درک بهتر نقش این ماتریکس و سلول ها، محققان امیدوارند که اثربخشی این تکنیک را بهبود بخشند و استفاده از آن را در درمان انواع دیگر آسیب‌های عصبی گسترش دهند.

محققان همچنین تأیید کردند که این کانال‌های عصبی قابل کاشت ممکن است به کاهش التهاب و تحریک بهبودی سریعتر و موثرتر کمک کنند که نشان دهنده پیشرفت‌های مهم در درمان آسیب‌های پیچیده عصبی است.

نتایج در مجله مهندسی اعصاب منتشر شد.

منبع: مدیکال اکسپرس